Ik brak in duizend stukjes vandaag

Mijn hart brak vandaag. Het viel in duizend stukjes op de grond. Ik wist niet wie ik het eerst moest oprapen.

Het brak al eerder deze week, maar ik ging door. Afgeleid door fijne momenten voelde het minder zwaar. Was het op de achtergrond, af en toe in mijn aandacht. Ik hoefde er niet voortdurend met mijn gevoel naartoe.

Totdat ik tot stilstand kwam. Het lukte me niet om met mezelf in één ruimte zijn. Zware tintelingen raasden door me heen alsof ik onder stroom stond en ik kon er niet van weg, het naar de achtergrond brengen. Ik voelde dat ik wilde schreeuwen omdat je me opnieuw kwetste, actie ondernemen.

Maar dat lukte niet zomaar. Ik kon niet schreeuwen, geen gepaste actie vinden. De pijn was niet vandaag aangedaan, daar moest ik naartoe om het te kunnen doorvoelen. En daaronder lagen ook diepere wonden die zich er even mee gingen bemoeien.

Fuck, wil ik niet, rot op.
Geen zin in, geen tijd voor.

Ja, ik was boos. Man, wat was ik boos. Wat zou ik je graag door elkaar rammelen van machteloosheid. Van je opeisen wat maar nodig zou zijn om me uit dit gevoel te halen. Een beetje respect, beetje erkenning, verbinding.

Maar dan zou het niet oprecht zijn, niet vanuit jou komen… Dus beter van niet. En ik weet: wat jij doet is van jou. Wat ik doe en met jou doe is van mij.

Het is zoveel verleidelijker om jou ook te raken. Het liefst net zoveel of nog erger. Je door elkaar te rammelen en te schreeuwen: “begrijp het dan!” Want liefde en haat zijn zo verbonden.

En het is zo moeilijk om te huilen.

Eigenlijk was ik niet boos, ik was verdrietig. En als ik niet goed voel zal ik niet weten wat me nu zo raakt en wat het verdriet en gemis is.Waar kan ik slecht tegen in het dagelijks leven? Hi, triggers naar het verleden.

Toen ik mijn verhaal deelde en de boosheid voelde, kwamen ook de tranen. Ik voelde eindelijk verdriet. Wil ik er vandaan? Al die signalen, al die toch al verspilde tijd vandaag voor niets?

Nee, ik ga nu alles eruit huilen. Stop mijn tranen niet, geen lieve woorden, geen oplossingen a.u.b.
Blijf heel even praten over de ellende, zodat ik kan doorvoelen.

Het is mooi vandaag buiten, warm. Ik had zin om aan mijn lijstje te werken vanochtend. Het moet wel een mega prestatie zijn dat ik de ellende in ben gedoken en bij jou en alle lagen van mezelf ben gekomen.

Ik kan nu veel lichter ademhalen.

En het was maar even. Achteraf viel het mee.

Mijn hart brak vandaag. Het viel in duizend stukjes op de grond. En ik wist niet of ik het moest oprapen. Of ik het wilde.

Ik besloot even te blijven liggen.

Jij?